Una de las bellas intuiciones que nos regala la vida. Se me ha abierto el libro en la página con este poema cuando hoy -el decimotercer aniversario del fallecimiento de mi padre- sentí que debería leer a Adrienne. Un presentimiento inexplicable, como aquella pluma que una vez encontramos en el hierba. Los dos vienen del cielo, el poema y la pluma. Gracias, papá por todo lo que soy.
Trad. Natalia Carbajosa
Para un aniversario
El ala del águila pescadora sobre el nido en la bahía Tomales alzada ante niebla y fuerte ráfaga rozando copas de árbol desde la cresta de Inverness y más allá El ala izquierda recogida en un gesto protector el ala izquierda que creíamos rota y los polluelos abajo en el nido expuesto al viento chillando de hambre y las mareas suplicando, asediando a la bahía en su asolada languidez
Tłum. Ada Trzeciakowska
Na rocznicę
Skrzydło rybołowa wzniosło się nad gniazdem w zatoce Tomales we mgłę i gwałtowne podmuchy wiatru trąc o korony drzew od strony grzbietu Inverness i wyżej Lewe skrzydło wzniesione w ochronnym geście lewe skrzydło, które uważaliśmy za złamane
a młode poniżej w odsłoniętym gnieździe piszczą z głodu a pływy błagają, oblegają zatokę swym utraconym spokojem.
For an Anniversary
The wing of the osprey lifted over the nest on Tomales Bay into fog and difficult gust raking treetops from Inverness Ridge on over The left wing shouldered into protective gesture the left wing we thought broken
and the young beneath in the windy nest creaking in their hunger and the tides beseeching, besieging the bay in its ruined languor
“Puro tu nombre suave, pura tu frágil vida, abejas, sombras, fuego, nieve, silencio y espuma, combinaron con acero, alambre y polen para crear tu firme y delicado ser”.
Trad. Natalia Carbajosa
modotti
Tus huellas de luz sobre papel fotosensible la máquina de escribir que hiciste famosa mis pasos tras de ti por el hueco de roble gastado y con restos de periódico de la escalera el vaho del aliento manchando las ventanas pasillos de baldosa y enlucido amarillento si es aquí donde te he de buscar pues aquí es donde te he de encontrar
Desde el óvalo mojado de una farola inclinada sobre un bordillo cubierto de periódicos cuyos titulares te apuntan justo a los ojos hasta la luz oscura en el aire condensado de una estancia estos pasos con los que te sigo por las baldosas de un pasillo rojo si éste es el modo de encontrarte claro está que es así como he de encontrarte
Tendidos a secar tus negativos en un cuarto oscuro colgados sobre el óvalo de una bañera tus huellas de luz sobre papel fotosensible curvándose en montones bajo cristales ennegrecidos tu guarida siempre arriba el gesto severo de tus cejas –estos pasos con los que te sigo no son para apresarte–
Las rectas pestañas de tu mirada la máquina de escribir que hiciste famosa tu inmensa voluntad de capturar y encuadrar lo que fue y es, aún líquido, fluido sobre tus testimonios revelados, tu bombilla en un techo descascarillado pues si así es como te encuentro
Modotti así te encuentro Bajo la luz roja de tu cuarto oscuro desde tu vecindario de volcanes hasta el geranio clavado en una lata sobre la pared de tu guarida en lo alto casi sin resuello una ventana de la revolución te admitió en esta escalera amarillenta en este ojo de largas pestañas estos pasos con los que te sigo
Tina Modotti, portal de una casa en Breslavia
Tłum. Ada Trzeciakowska
modotti
Twoje odciski światła na czułym papierze ta maszyna do pisania, którą uczyniłaś sławną moje kroki podążające za tobą po schodach… szyby ze spękanego dębu i strzępów gazet te szyby okienne zamazane zduszonym oddechem korytarze kafli i pożółkłego tynku skoro mam cię tu szukać to tu cię odnajdę
Od mokrego rombu ulicznej latarni wygiętego nad krawężnikiem oklejonym gazetami z nagłówkami wymierzonymi w twoje oczy do mrocznego, zamglonego oddechem pokoju tymi śladami podążam za tobą po płytach czerwonego korytarza. skoro to sposób, by cię znaleźć oczywiście, że tak cię odnajdę
Twoje negatywy rozwieszone w ciemni zamocowane nad zaokrąglonym rombem wanny twoje odciski światła na czułym papierze w stosy zwiniętych pod poczerniałymi szybami twoja kryjówka zawsze na górze surowa ekspozycja twoich brwi – tymi śladach podążam z(a) tobą lecz nie po to, by cię złapać.
Sztywne rzęsy twojego błyskowego oka ta maszyna do pisania, którą uczyniłaś sławną twoja wielka wola, by złapać i ująć w ramy to co było, jest, wciąż płynne, potoczyste jak twoja ekspozycja manifestów, twoja żarówka pod spękanym sufitem skoro w ten sposób cię odnajdę
Modotti, tak cię odnajduję W czerwonym świetle twojej ciemni od twojego sąsiedztwa wulkanów po pelargonie wetknięte w puszkę na ścianie twojej kryjówki na górze w urwanym oddechu okno rewolucji popchnęło cię na te pożółkłe schody, w tym wielkim ocienionym rzęsami oku tymi śladami podążam z(a) tobą
MODOTTI
Your footprints of light on sensitive paper that typewriter you made famous my footsteps following you up stair- wells of scarred oak and shredded newsprint these windowpanes smeared with stifled breaths corridors of tile and jaundiced plaster if this is where I must look for you then this is where I’ll find you
From a streetlamp’s wet lozenge bent on a curb plastered with newsprint the headlines aiming straight at your eyes to a room’s dark breath-smeared light these footsteps I’m following you with down tiles of a red corridor if this is a way to find you of course this is how I’ll find you
Your negatives pegged to dry in a darkroom rigged up over a bathtub’s lozenge your footprints of light on sensitive paper stacked curling under blackened panes the always upstairs of your hideout the stern exposure of your brows —these footsteps I’m following you with aren’t to arrest you
The bristling hairs of your eyeflash that typewriter you made famous your enormous will to arrest and frame what was, what is, still liquid, flowing your exposure of manifestos, your lightbulb in a scarred ceiling well if this is how I find you
Modotti so I find you In the red wash of your darkroom from your neighborhood of volcanoes to the geranium nailed in a can on the wall of your upstairs hideout in the rush of breath a window of revolution allowed you on this jaundiced stair in this huge lashed eye these footsteps I’m following you with
1. Tú, antaño una beldad en Shreveport, con cabellos teñidos de henna, la piel como un capullo de melocotón, aún te haces vestidos copiados de aquella época, y tocas un preludio de Chopin del que Cortot dijo: «Deliciosos recuerdos fluyen como perfume a través de la memoria».
Tu mente ahora, desmoronándose como una tarta nupcial, cargada de experiencias inútiles, rica en sospechas, rumores, fantasías, rompiéndose bajo el filo del cuchillo de la realidad. En la plenitud de tu vida.
Excitada, colérica, tu hija seca las cucharas, crece de otra forma.
2. Golpeando la cafetera en el fregadero oye a los ángeles recriminándola, y mira hacia fuera más allá de los jardines rastrillados, al sucio cielo. Hace sólo una semana le dijeron: No seas paciente.
La vez siguiente fue: Sé insaciable. Luego: Sálvate a ti misma; no puedes salvar a otros. A veces deja que el agua del grifo le escalde el brazo que una cerilla arda hasta quemarle la uña del pulgar,
o mantiene la mano sobre el escape de la tetera justo sobre el denso vapor. Son ángeles probablemente, ya que a ella ya nada le duele, excepto la arenilla que cada mañana se le mete en los ojos.
3. Una mujer que piensa duerme con monstruos. Se convierte en el pico que la agarra. Y la Naturaleza, ese arcón de tempora y mores, con tapas alabeadas, todavía útil, se atiborra con todo ello: las mohosas flores de naranjo, las píldoras femeninas, los tremendos senos de Boadicea bajo lisas cabezas de zorro y orquídeas.
A través del cristal tallado y la mayólica oigo gritar a dos atractivas mujeres, enzarzadas en una discusión, las dos orgullosas, agudas, sutiles, como Furias arrinconadas lejos de su presa: el discurso ad feminam, te clavo todos los viejos cuchillos que se han oxidado en mi espalda, ma semblable, ma soeur!
Isabelle Huppert en Villa Amalia, adaptación de la novela homónima de Pascal Quignard
Tłum. Ada Trzeciakowska
Obrazki z synową (1-3)
1. Ty, dawniej piękność w Shreveport, o włosach pokrytych henną i skórze brzoskwiniowego pąku, nadal zakładasz kopie sukienek z tamtych czasów, i grywasz to preludium Chopina, o którym Cortot mawiał: «Słodkie wspomnienia płyną przez pamięć niczym perfumy».
Twój rozum teraz, rozpadający się jak ślubny tort, nasączony bezużytecznym doświadczeniem, bogaty w podejrzenia, pogłoski, fantazje, kruszy się na kawałki pod ostrzem noża czystych faktów. W najlepszym okresie życia.
Porywcza, posępna, twoja córka wyciera łyżeczki, dorasta w inny sposób.
2. Uderzając kawiarką o zlew słyszy strofujące ją anioły, sięga wzrokiem ponad zagrabiony ogródek aż do brudnego nieba. Ledwo tydzień temu powiedziały: Nie bądź cierpliwa.
Następnym razem było to: Bądź nienasycona, Potem: Ratuj siebie, innych nie uratujesz. Czasem pozwala strumieniowi wody sparzyć jej ramię, zapałce oparzyć paznokieć na kciuku,
lub zatrzymuje dłoń nad dzióbkiem czajnika wyrzucającego kłęby pary. To zapewne są anioły, od kiedy nic już ją nie boli, oprócz tego ziarenka piasku wpadającego do oka o poranku.
3. Kobieta myśląca sypia z potworami. Staje się dziobem, który się na niej zaciska. A Natura, ten podróżny kufer pełen tempora i mores, ze spaczoną pokrywą, przepastny wciąż opycha się tym wszystkim: spleśniałymi kwiatami pomarańczy, kobiecymi pigułkami, groźnymi piersiami Boudiki pod płaskimi główkami lisów i orchideami.
Dwie urodziwe kobiety, w szale dyskusji, obydwie dumne, bystre, przenikliwe, słyszę ich krzyk poprzez kryształy i majolikę niczym dwóch Furii odseparowanych od ofiary: Kłótnia ad feminam, wbijam w twoje plecy te wszystkie stare noże, które zardzewiały w moich, ma semblable, ma soeur!
Snapshots Of A Daughter-In-Law (1-3)
1. You, once a belle in Shreveport, with henna-colored hair, skin like a peachbud, still have your dresses copied from that time, and play a Chopin prelude called by Cortot: «Delicious recollections float like perfume through the memory.»
Your mind now, moldering like wedding-cake, heavy with useless experience, rich with suspicion, rumor, fantasy, crumbling to pieces under the knife-edge of mere fact. In the prime of your life.
Nervy, glowering, your daughter wipes the teaspoons, grows another way.
2. Banging the coffee-pot into the sink she hears the angels chiding, and looks out past the raked gardens to the sloppy sky. Only a week since They said: Have no patience.
The next time it was: Be insatiable. Then: Save yourself; others you cannot save. Sometimes she’s let the tap stream scald her arm, a match burn to her thumbnail,
or held her hand above the kettle’s snout right in the woolly steam. They are probably angels, since nothing hurts her anymore, except each morning’s grit blowing into her eyes.
3. A thinking woman sleeps with monsters. The beak that grips her, she becomes. And Nature, that sprung-lidded, still commodious steamer-trunk of tempora and mores gets stuffed with it all: the mildewed orange-flowers, the female pills, the terrible breasts of Boadicea beneath flat foxes’ heads and orchids.
Two handsome women, gripped in argument, each proud, acute, subtle, I hear scream across the cut glass and majolica like Furies cornered from their prey: The argument ad feminam, all the old knives that have rusted in my back, I drive in yours, ma semblable, ma soeur!
Hay un lugar entre dos hileras de árboles donde la hierba crece monte arriba y el viejo camino revolucionario se deshace en sombras cerca de un templo abandonado por los perseguidos que desaparecieron entre esas umbrías.
He caminado por allí cogiendo hongos al borde del espanto, pero no te engañes, éste no es un poema ruso, no sucede en otro lugar, sino aquí, en nuestro país acercándose a su propia verdad y pavor, a sus propios modos de hacer desaparecer a las gentes.
No te diré dónde se halla ese lugar, la oscura espesura del bosque uniéndose a la imprecisa franja de la luz, sus encrucijadas espectrales, paraíso de la hojarasca: ya sé quién quiere comprarlo, venderlo, hacerlo desaparecer.
Y si no voy a decirte dónde está, entonces ¿por qué hablarte de ello? Porque todavía escuchas, porque en tiempos como éstos, para tenerte al menos escuchando, es necesario hablar de árboles.
Jest takie miejsce pośród szpalerów drzew, gdzie wzgórze porasta trawą a stara rewolucyjna droga ginie w cieniu tuż obok świątyni opuszczonej przez prześladowanych, którzy zniknęli w mroku.
Spacerowałam tamtędy zbierając grzyby na skraju trwogi, lecz nie oszukuj się to nie rosyjski poemat, akcja nie toczy się gdzie indziej, tylko tutaj, w naszym kraju zbliżającym się do swej własnej prawdy i trwogi, do własnych sposobów na sprawienie, by ludzie znikali.
Nie powiem ci, gdzie znajduje się to miejsce, ciemny gąszcz lasu napotyka niejasną smugę światła- widmowe rozstaje, raj opadłych liści: już wiem kto chce go kupić, sprzedać, sprawić by zniknął.
I skoro nie powiem ci, gdzie ono jest, to czemu miałabym mówić coś więcej? Bo ciągle słuchasz, bo w takich czasach jak te byś słuchał przynajmniej, koniecznie trzeba mówić o drzewach.
There’s a place between two stands of trees where the grass grows uphill and the old revolutionary road breaks off into shadows near a meeting-house abandoned by the persecuted who disappeared into those shadows.
I’ve walked there picking mushrooms at the edge of dread, but don’t be fooled this isn’t a Russian poem, this is not somewhere else but here, our country moving closer to its own truth and dread, its own ways of making people disappear.
I won’t tell you where the place is, the dark mesh of the woods meeting the unmarked strip of light— ghost-ridden crossroads, leafmold paradise: I know already who wants to buy it, sell it, make it disappear.
And I won’t tell you where it is, so why do I tell you anything? Because you still listen, because in times like these to have you listen at all, it’s necessary to talk about trees.
4. Reconociéndose demasiado bien la una en la otra: sus cualidades no sólo deleite, sino una espina, la punzada afilada contra el menor signo de desprecio… Leyendo, mientras espera que la plancha se caliente, escribiendo, My Life had stood -a Loaded Gun-* en esa despensa de Amherst* mientras las confituras hierven y se pudren, o más a menudo, con ojos férreos y pico y resuelta como un pájaro, limpiándolo todo en el trastero cotidiano de la vida.
*Poema número 754 de Emily Dickinson. *Pueblo donde vivió Emily Dickinson
5. Dulce ridens, dulce loquens, se depila las piernas hasta que relucen Como colmillo de mamut petrificado.
6. Cuando con su laúd canta Corina* ni las palabras ni la música son suyas; sólo el largo pelo que le roza la mejilla, sólo la canción de seda en sus rodillas y éstas se acomodan en un parpadeo.
Suspendida, temblando e insatisfecha, frente a una puerta abierta, esa jaula de jaulas, dinos, tú, pájaro, tú, trágica máquina- ¿es éste un fertilisante douleur? Inmovilizada por el amor, para ti el único acto natural, ¿están tus filos más preparados para penetrar los secretos de la cripta? ¿Te ha enseñado la Naturaleza sus libros de cuenta a ti, nuera, que sus hijos nunca vieron?
* Primer verso de un poema de Thomas Campion en Books of Ayres
7. «Contar en este mundo incierto con algún refugio que no pueda ser destruido, es de primordial importancia.» *
Así escribió una mujer, en parte valiente y en parte buena, que luchó contra lo que apenas comprendía. Pocos hombres en su entorno harían o podrían hacer más, de ahí que la llamaran arpía, fiera y puta.
* Frase de Mary Wollstonecraft (1759-1797) de «Thoughts on the Education of Daughters».
Emily Dickinson
Tłum. Ada Trzeciakowska
Migawki z synową (4-7)
4. Rozpoznając się nazbyt dobrze jedna w drugiej ich talenty nie tylko źródłem zadowolenia, lecz cierniem są, ostrym przeszywającym ukłuciem wobec najmniejszego śladu wzgardy… Czytając, kiedy czeka aż nagrzeje się żelazko, pisząc, Moje życie – broń naładowana-* w tej spiżarni w Amherst* podczas gdy konfitury i szumowiny wrą, lub częściej, stalowym okiem i dziobem zamierzając się niczym ptak, by odkurzyć całą etażerkę każdego dnia życia.
*Wiersz numer 754 Emily Dickinson Miasteczko, w którym żyła Emily Dickinson
6. Kiedy do dźwięków lutni śpiewa Koryna* ani słowa, ani muzyką nie są niej; tylko długie włosy opadające na policzek, tylko jedwabista pieśń na kolanach a te ułożyły się w oka mgnieniu.
Uniesiona, drżąca i niezadowolona, przed otwartymi drzwiami tej klatki nad klatkami, powiedz nam, ptaszyno, ty tragiczna maszyno- jest to fertillisante douleur? Unieruchomiona przez miłość, według ciebie jedyny naturalny odruch, bystrzejsza jesteś i zmysły masz wyostrzone tak by wyszarpać sekrety z tej krypty? [Matka] Natura pokazała tobie swe gospodarskie księgi, synowo, te, których synowie nigdy nie widzieli?
*pierwszy wers pieśni Thomasa Campiona z tomu „Book of Ayres”
7. „Posiadanie w tym naznaczonym niepewnością świecie jakiegoś niezniszczalnego schronienia, jest sprawą nadrzędną” *
Tak pisała kobieta, częściowo dzielna, częściowo dobra, która walczyła z tym czego częściowo nie rozumiała. Niewielu mężczyzn z jej kręgu mogłoby uczynić więcej, i właśnie dlatego obwołali ją harpią, jędzą i dziwką.
* Cytat z “Thoughts on the Education of Daughters» Mary Wollstonecraft
Snapshots of a daughter-in-law (4-7)
4. Knowing themselves too well in one another: their gifts no pure fruition, but a thorn, the prick filed sharp against a hint of scorn… Reading while waiting for the iron to heat, writing, My life had stood —a Loaded Gun— in that Amherst pantry while the jellies boil and scum, or, more often, iron-eyed and beaked and purposed as a bird, dusting everything on the whatnot every day of life.
5. Dulce ridens, dulce loquens, she shaves her legs until they gleam like petrified mammoth-tusk.
6. When to her lute Corinna sings neither words nor music are her own; only the long hair dipping over her cheek, only the song of silk against her knees and these adjusted in reflections of an eye.
Poised, trembling and unsatisfied, before an unlocked door, that cage of cages, tell us, you bird, you tragical machine— is this fertilisante douleur? Pinned down by love, for you the only natural action, are you edged more keen to prise the secrets of the vault? has Nature shown her household books to you, daughter-in-law, that her sons never saw?
7. “To have in this uncertain world some stay which cannot be undermined, is of the utmost consequence.”
Thus wrote a woman, partly brave and partly good, who fought with what she partly understood. Few men about her would or could do more, hence she was labeled harpy, shrew and whore.
Los árboles del interior se mueven hacia el bosque, el bosque que estuvo vacío todos estos días donde ningún pájaro podía sentarse ningún insecto esconderse, ningún sol enterrar sus pies en la sombra el bosque que estuvo vacío todas estas noches estará lleno de árboles por la mañana.
Toda la noche las raíces trabajan por retirarse de las grietas en el suelo de la terraza. Las hojas se tuercen hacia los vidrios pequeños vástagos rígidos por el esfuerzo largas y estrechas ramas se arrastran bajo el tejado como pacientes recién dados de alta medio aturdidos, dirigiéndose a las puertas de la clínica.
Me siento adentro, las puertas se abren a la terraza, escribo largas cartas en las que apenas menciono la partida del bosque desde la casa. La noche está fresca, la luna entera brilla en un cielo aún abierto el olor de las hojas y el liquen aún alcanza como una voz las habitaciones. Mi cabeza está llena de susurros que mañana estarán en silencio.
Escucha. Los vidrios se quiebran. Los árboles se van tropezando hacia la noche. Los vientos se apresuran a reunirse con ellos. La luna se ha roto como un espejo, sus fragmentos fulguran ahora en la copa del más alto de los robles.
Fotografías de Denise Grunstein y Marit Beer
Tłum. Julia Hartwig
Drzewa
Drzewa z wnętrza domu wyruszają do lasu las był pusty przez wszystkie te dni i nie mógł w nim spocząć żaden ptak ni skryć się żaden owad ani słońce nie mogło zagłębić nóg w jego cieniu Las, który był pusty przez wszystkie te noce rankiem zapełni się drzewami.
Przez całą noc korzenie pracują by wyjść przez szpary w podłodze werandy Liście prężą się w stronę lustra gałązki sztywnieją z wysiłku skurczone przez długi czas konary szorują pod dachem jak dopiero co zwolnieni pacjenci którzy na wpół oszołomieni spieszą do drzwi kliniki
Siedzę wewnątrz przy otwartych na werandę drzwiach i piszę długie listy w których lekko tylko napomykam o odwrocie lasu z mojego domu
Noc jest świeża świeci pełny księżyc na otwartym wciąż niebie, zapach liści i mchu wchodzi do pokoju jak czyjś głos. Głowa moja jest pełna szeptów które jutro umilkną
Posłuchaj To pęka szkło Drzewa potykając się suną w głąb nocy Wiatry spieszą im na spotkanie Księżyc roztrzaskał się jak lustro jego odłamki tkwią teraz w koronie najwyższego dębu
The trees
The trees inside are moving out into the forest, the forest that was empty all these days where no bird could sit no insect hide no sun bury its feet in shadow the forest that was empty all these nights will be full of trees by morning.
All night the roots work to disengage themselves from the cracks in the veranda floor. The leaves strain toward the glass small twigs stiff with exertion long-cramped boughs shuffling under the roof like newly discharged patients half-dazed, moving to the clinic doors.
I sit inside, doors open to the veranda writing long letters in which I scarcely mention the departure of the forest from the house. The night is fresh, the whole moon shines in a sky still open the smell of leaves and lichen still reaches like a voice into the rooms. My head is full of whispers which tomorrow will be silent.
Listen. The glass is breaking. The trees are stumbling forward into the night. Winds rush to meet them. The moon is broken like a mirror, its pieces flash now in the crown of the tallest oak.
Te preguntas si estoy sola: pues sí, estoy sola como un avión que viaja solitario y horizontal siguiendo las señales de radio, dirigiéndose a cruzar las Rocosas por la sucesión de pasillos azules de un campo de aterrizaje sobre el océano
¿Quieres preguntarme si estoy sola? Bien, por supuesto, sola como una mujer que conduce a través del país día tras día, dejando atrás milla tras milla pequeñas ciudades en las que podría haber parado y vivido y muerto, sola
Si estoy sola debe ser la soledad de despertar primero, de respirar el primer soplo de aire frío del alba sobre la ciudad de ser la que está despierta en una casa envuelta en sueño
Si estoy sola es con la firmeza del bote helado en la costa en la última luz roja del año que sabe lo que es, que sabe que no es hielo ni lodo ni luz invernal sino madera, con el don de arder
Trad. Ada Trzeciakowska
Pieśń
Jesteś ciekaw czy jestem sama: więc tak, jestem sama jak samolot lata samotnie podtrzymywany przez radiowe fale, kierując się nad Górami Skalistymi naciągniętymi na błękitno strunami pasów lotniska nad oceanem.
Chcesz wiedzieć, czy jestem sama? Dobrze, oczywiście, samotna jak kobieta przemierzająca kraj samochodem dzień za dniem, zostawiając za sobą milę za milą miasteczka, w których mogłaby zatrzymać się i żyć i umrzeć, sama
Jeśli jestem sama to musi być samotność budzącej się najwcześniej, oddychającej pierwszym zimnym powiewem świtu w mieście jedynej przebudzonej w domu owiniętym w sen
Jeśli jestem sama to jak zamarznięta łódka na brzegu w ostatnim czerwonym świetle roku, która wie czym jest, wie, że nie jest ani lodem ani błotem ani zimowym światłem lecz drewnem obdarzonym darem płonięcia.
Song
You’re wondering if I’m lonely: OK then, yes, I’m lonely as a plane rides lonely and level on its radio beam, aiming across the Rockies for the blue-strung aisles of an airfield on the ocean.
You want to ask, am I lonely? Well, of course, lonely as a woman driving across country day after day, leaving behind mile after mile little towns she might have stopped and lived and died in, lonely
If I’m lonely it must be the loneliness of waking first, of breathing dawns’ first cold breath on the city of being the one awake in a house wrapped in sleep
If I’m lonely it’s with the rowboat ice-fast on the shore in the last red light of the year that knows what it is, that knows it’s neither ice nor mud nor winter light but wood, with a gift for burning
¿Es necesario que escriba de forma oblicua sobre esta situación? ¿Es lo que te gustaría que hiciera? * (THEN OR NOW)
Paquetes de comida: 1947 *
Leche en polvo, barras de chocolate, frutas en conserva, té, salami, aspirina: Cuatro paquetes al mes para su viejo profesor en Heidelberg y su esposa judía: Europa está intentando revivir una vida intelectual y la viuda del gran sociólogo necesita harina.
Europa está intentando revivir con los judíos en alguna otra parte
La joven ex filósofa intenta alimentar a sus maestros desde la remota New York, con pedidos de mantequilla desde Dinamarca, enviando despachos hacia la niebla del espíritu europeo: Ya no soy alemana. Soy judía y el idioma alemán fue una vez mi hogar.
*El epígrafe alude al poema Qué tiempos son éstos, donde Adrienne Rich afirma que necesita escribir sobre los árboles para que la gente la escuche.
* Poema hace referencia a la lectura de la Correspondencia entre Hannah Arendt y Karl Jaspers.
Tłum. Julia Hartwig
Czy to konieczne abym nie pisała wprost o tej sytuacji? Tak właśnie chciałbyś, żebym robiła * (THEN OR NOW)
Paczki żywnościowe: 1947 *
Mleko w proszku, tabliczki czekolady, owoce w puszkach, herbata, salami, aspiryna: Cztery paczki miesięcznie dla profesora w Heidelbergu i jego żydowskiej żony: Europa próbuje odrodzić swoje życie umysłowe i wdowa po wielkim socjologu potrzebuje mąki.
Europa próbuje się odrodzić podczas gdy Żydzi są gdzie indziej.
Młoda eksfilozof próbuje wykarmić swoich profesorów wysyłając z Nowego Jorku zamówienia na duńskie masło, nadając komunikaty we mgłę europejskiego ducha: Nie jestem już Niemką. Jestem Żydówką a język niemiecki byl kiedyś moim domem.
* Epigraf jest aluzją do wiersza Co to za czasy, w którym Adrienne Rich stwierdza, że tylko pisanie o drzewach może przyciągnać potencjalnych słuchaczy.
* Nawiązanie do korespondencji prowadzonej przez Hannah Arendt y Karla Jaspersa.
Is it necessary for me to write obliquely about the situation? Is that what you would have me do? * (THEN OR NOW)
Food Packages: 1947 *
Powdered milk, chocolate bars, canned fruit, tea, salamis, aspirin: Four packages a month to her old professor in Heidelberg and his Jewish wife: Europe is trying to revive an intellectual life and the widow of the great sociologist needs flour.
Europe is trying to revive with the Jews somewhere else.
The young ex-philosopher tries to feed her teachers all the way from New York, with orders for butter from Denmark, sending dispatches into the fog of the European spirit: I am no longer German. I am a Jew and the German language was once my home.
*an epigraph references the opening poem of the collection What Kind of Times Are These, where Rich asserts that she needs to talk about trees to get people to listen.
*Within the sequence Rich depicts Hannah Arendt’s sending of food packages to Karl Jaspers after World War II ended, along with the feelings of loss and guilt provoked by the war.
8. «Todas morís a los quince», dijo Diderot, y se convirtió en parte en leyenda y convención. Sin embargo, ojos sueñan de manera imprecisa tras cerradas ventanas brumosas por el vapor. Deliciosamente, todo lo que podríamos haber sido, todo lo que fuimos -fuego, lágrimas, ingenio, gusto, ambición martirizada- agita como el recuerdo de un adulterio no consumado el exhausto y fláccido pecho de nuestra madurez.
9. ¿No que se hagan bien las cosas, sino que se hagan siquiera?* Cierto, ¡piensa en la posibilidad! U olvídala para siempre. Este lujo de la criatura precoz, preciada inválida crónica del Tiempo- ¿renunciaríamos a él, queridas, si pudiéramos? Nuestra ruina ha sido nuestra ventaja:
el simple ingenio nos bastaba- brillo en fragmentos y borradores.
No suspiréis más, señoras. El tiempo es hombre y en sus copas brinda por la belleza. Desconcertadas por las galanterías, oímos alabar nuestras mediocridades, considerar abnegación la indolencia, elegante intuición el pensamiento desordenado, cada desliz se perdona, nuestro crimen es sólo hacer marcada sombra o romper el molde sin vacilar.
Para eso, celdas de aislamiento, gases lacrimógenos, bombardeos de dolor. Pocas son las aspirantes a tal honor.
10. Bien, le ha llevado mucho tiempo llegar, a ella que debe ser más despiadada consigo misma que la historia. Mente al viento, la veo zambullirse desafiante, moviéndose por las corrientes, bañada por la luz Can bella, al menos, como cualquier muchacho o helicóptero, firme, acercándose todavía, sus finas hélices estremeciendo el aire pero su carga no será una promesa entonces: entregada palpable nuestra.
* Frase misógena atribuida a Samuel Johnson: «Una mujer que predica es como un perro que camina sobre sus patas traseras: no es que lo haga bien, lo que te sorprende es que lo haga siquiera».
Tłum. Ada Trzeciakowska
Obrazki z synową (8-10)
8. „Wszystkie umieracie kończąc piętnaście lat”, powiedział Diderot, i słowa te stały się zarówno legendą jak i zwyczajem. Oczy nadal marzą niepoprawne zza zamkniętych i pokrytych parą okien. Cudownie, wszystko czym mogłyśmy być, wszystko czym byłyśmy -ogień, łzy, inteligencja, smak, poświęcone ambicje- doskwiera niczym wspomnienie nieskonsumowanej zdrady wyschnięta i zwiędła pierś naszego średniego wieku.
9. Nie chodzi o poprawne wykonywanie rzeczy, ale w ogóle o ich wykonywanie?* Tak, pomyśl o tej szansie! albo wzrusz ramionami obojętna na zawsze. Ten luksus nad wiek rozwiniętego dziecka, chronicznie nieważne Czas jest bezcenny zrezygnowałybyśmy z niego, kochane, gdybyśmy mogły? Nasza ruina okazała się naszym atutem: wystarczał nam sam talent- przebłyski na fragmentach i chropawych szkicach.
Nie wzdychajcie więcej, panie. Czas jest rodzaju męskiego i wznosi kielichy za atrakcyjność. Ogłupione galanterią, słyszymy jak wychwala się naszą przeciętność, gnuśność brana jest za wyrzeczenie, nieuporządkowane myśli za wytworną intuicję, każdy lapsus jest wybaczany, nasza zbrodnia to rzucanie zbyt wyraźnego cienia lub niszczenie ustalonych form bez wahania.
Za to, odosobnienie, gaz łzawiący, niszczycielska artyleria. Niewiele z nas aspiruje do takiego zaszczytu.
10. Cóż, wiele czasu zajęło jej nadejście, jej, która musi być bardziej bezlitosna wobec siebie niż historia. Z głową pełną wiatru, widzę ją jak unosi się stawiając czoła i zerkając na prądy, przyciągając światło tak piękna jak każdy chłopiec czy helikopter, przygotowana, ciągle nadchodząc, jej delikatne śmigła wprawiają w drżenie powietrze
ale jej ładunek już nie będzie obietnicą: zostanie doręczony namacalny nasz.
* Nawiązanie do mizoginicznej wypowiedzi przypisywanej Samuelowi Johnstonowi: „Kobieta, która prawi kazania jest jak pies, który chodzi na tylnych łapach: nie ważne czy to robi dobrze, zaskakuje, bo w ogóle to robi” (“It is not done well; but you are surprised to find it done at all”)
Snapshots of a daughter-in-law (8-10)
8. «You all die at fifteen,» said Diderot, and turn part legend, part convention. Still, eyes inaccurately dream behind closed windows blankening with steam. Deliciously, all that we might have been, all that we were–fire, tears, wit, taste, martyred ambition– stirs like the memory of refused adultery the drained and flagging bosom of our middle years.
9. Not that it is done well, but that it is done at all? Yes, think of the odds! or shrug them off forever. This luxury of the precocious child, Time’s precious chronic invalid,– would we, darlings, resign it if we could? Our blight has been our sinecure: mere talent was enough for us– glitter in fragments and rough drafts.
Sigh no more, ladies. Time is male and in his cups drinks to the fair. Bemused by gallantry, we hear our mediocrities over-praised, indolence read as abnegation, slattern thought styled intuition, every lapse forgiven, our crime only to cast too bold a shadow or smash the mold straight off. For that, solitary confinement, tear gas, attrition shelling. Few applicants for that honor.
10. Well, she’s long about her coming, who must be more merciless to herself than history. Her mind full to the wind, I see her plunge breasted and glancing through the currents, taking the light upon her at least as beautiful as any boy or helicopter, poised, still coming, her fine blades making the air wince
but her cargo no promise then: delivered palpable ours.
ADA LÍRICA 