1943 -, EE.UU.
Trad. Eli Tolaretxipi
Secuestrador
Me hace señas con una pregunta.
Está perdido. Le creo. Parece
que pronuncia mi nombre. Me
acerco. Vuelve a decirlo, el nombre
de alguien que ama. Retrocedo fingiendo
no escuchar. Sospecho
que la calle que busca
no existe, pero me alegro de señalar
lejos de mí. Mientras se vuelve
me quito el reloj, y así dejo un rastro
para los que deban encontrarme
volcada como un coche abandonado
en el barranco. Yazgo
sin aliento durante días, entre helechos.
Agujas de pino se amontonan
sobre mi cara y mi pecho
como manecillas
de reloj. Pasan los coches.
Imagino que es él
de regreso. Mi muerte
no es necesaria. El sol vuelve a subir
para todos. Me levanta
como a una novia
y de los hombros me caen las hojas
en billetes de veinte dólares.
“Has debido pasar frío— dice
cubriéndome con su pañuelo—.
Has debido darme por perdido”.
Tłum. Ada Trzeciakowska
Porywacz
Przywołuje mnie pytaniem.
Zgubił się. Wierzę mu. Mam wrażenie,
że wymawia moje imię. Podchodzę
bliżej. Powtarza to, imię
kogoś kogo kocha. Cofam się udając
że nie słyszę. Podejrzewam
że ulica, której szuka
nie istnieje, lecz cieszę się, że wskazałam
drogę daleko od siebie. Podczas gdy się obraca
ściągam zegarek, zostawiam ślad
dla tych co odnajdą mnie
leżącą niczym opuszczone auto
w wąwozie. Leżę
bez tchu całymi dniami, wśród paproci.
Sosnowe igły opadają
na twarz i piersi
niczym maleńkie wskazówki
zegara. Szum aut.
Wyobrażam sobie, że
wraca. Przecież nie muszę
umierać. Słońce wstaje od nowa
dla wszystkich. On podnosi mnie
jak pannę młodą
a liście spadają z moich ramion dwudziestodolarowymi banknotami.
„Pewnie zmarzłaś”, mówi
przykrywając mnie swoją chusteczką.
„Pewnie spisałaś mnie już na straty”.
Fotografías de Nicolas DHervillers
Kidnaper
He motions me over with a question.
He is lost. I believe him. It seems
he calls my name. I move
closer. He says it again, the name
of someone he loves. I step back pretending
not to hear. I suspect
the street he wants
does not exist, but I am glad to point
away from myself. While he turns
I slip off my wristwatch, already laying a trail
for those who must find me
tumbled like an abandoned car
into the ravine. I lie
without breath for days among ferns.
Pine needles drift
onto my face and breasts
like the tiny handles
of watches. Cars pass.
I imagine it’s him
coming back. My death
is not needed. The sun climbs again
for everyone. He lifts me
like a bride
and the leaves fall from my shoulders
in twenty-dollar bills.
“You must have been cold,” he says
covering me with his handkerchief.
“You must have given me up.”
ADA LÍRICA 