Ryszard Krynicki

1943 – , Polonia

Trad. Ada Trzeciakowska

Puertas

una palabra vacua, una palabra impronunciable: tiempo. He aquí
que no recordaste a tiempo aquella lengua y te quedaste
a la sombra del árbol
de la puerta. En el bosque de la ceniza, en la selva cenicienta
encontraste amigos
de ojos de los árboles. En las puertas que abren los rasgos
del rostro. La mujer de la noche te injertó en sí misma. En el bosque
de los muertos, en el bosque de las lenguas muertas
se perdió tu manuscrito, tu cuerpo, nombres
y sueños. Y no los encontraste: esa página
del mundo, la hoja recién arrancada,
ya no se podía leer. Lo que ha quedado, una palabra
vacua: tiempo,
página ilegible

en el acta de acusación

Soberanos de la nada (1985)

Francesca Woodman (1958-1981, EE.UU.)

Drzwi

czcze słowo, słowo nie do wymówienia: czas. Oto
nie przypomniałeś sobie w porę tego języka i zostałeś
w cieniu drzewa
drzwi. W lesie popiołu, w puszczy popielcowej
spotkałeś przyjaciół
o oczach drzew. W drzwiach otwierających rysy
twarzy. Kobieta nocy wcieliła cię w siebie. W lesie
 umarłych, w lesie martwych języków
zginął twój rękopis, twe ciało, imiona
1 sny. Nie odnalazłeś ich jednak: ta strona
świata, karta świeżo wydarta,
była już nie do odczytania. To co pozostało, czcze
słowo: czas,
nieczytelna strona

w akcie oskarżenia

Niepodlegli nicości (1985)

Ryszard Krynicki

1943 – , Polonia

Trad. Ada Trzeciakowska

***

¿Los poemas? ¿Las voces?
Quejidos cervunos y lobunos.
¿A través de mí fluye el flujo
de la belleza? Del desaliento y pena.

Por eso callo.

Soberanos de la nada (1985)

Miriam Sweeney Subversion

***

Wiersze? Głosy?
Skargi samie i wilcze.
Przeze mnie płynie strumień
piękności? Zwątpienia i żalu.

Dlatego milczę.

Niepodlegli nicości (1985)

Ryszard Krynicki

1943 – , Polonia

Trad. Abel Murcia

Para no herir a nadie

No por vergüenza,
sino para no herir a nadie
oculto en ocasiones mis miserias. A veces
hacemos lo mismo con la verdad

Soberanos de la nada (1988)

Michelangelo Antonioni  y Monica Vitti; Bibi Anderson y Liv Ullmann en Persona de I. Bergman

Żeby nikogo nie zranić

Nie ze wstydu,
lecz by nikogo nie zranić
ukrywam czasem swą nędzę. Niekiedy
czynimy tak z prawdą.

Niepodlegli nicości (1988)

Ryszard Krynicki

1943 – , Polonia

Trad. Ada Trzeciakowska

De Max Hölzer*

te adentras cada vez más en estas puertas abiertas
puertas que se abren dentro de ti
inmortales
invidentes
visiones
árboles
que se abren tan desgarradamente
carne trémula
con el tremor de espada amorosa no partida en dos
como el agua
cuando al moribundo en cada gesto y aliento tuyo
te arropa con su virginal follaje
aún consintiendo la partida
y se vuelven a cerrar en sí mismas
en la esencia suya
en la inexistencia
¿de las puertas? ¿astas?
¿árboles?
de rasgos ideales
marchitos en ti desde hace siglos
amados

Soberanos de la nada (1988)

*Max Hölzer (1915-1984, Austria) fue uno de los principales poetas alemanes surrealistas de mediados del siglo XX, aunque su obra no ha sido traducida ampliamente y sigue siendo poco conocida fuera de su tierra natal. Durante la década de 1950, Hölzer fue uno de los pocos poetas alemanes que cultivó el surrealismo de forma independiente. En Viena, entre 1950 y 1952, colaboró ​​con Edgar Jené en la edición y publicación de Surrealistische Publikationen , la primera revisión literaria surrealista y dadaísta en lengua alemana. En esta publicación, Hölzer presentó las primeras traducciones al alemán de obras de poetas franceses Bretón, Péret y Lautréamont, entre otros. En ese momento, Alemania no tenía un fuerte movimiento surrealista, pero con sus colegas escritores KO Götz, Rudolf Wittkopf y Dieter Wyss, Hölzer ayudó a crear un marco de élite para el surrealismo. Aunque la mayoría de los surrealistas alemanes en la posguerra entablaron un intercambio amistoso de ideas, nunca se materializó ningún equivalente alemán a la comunidad surrealista parisina.

En 1959, Hölzer publicó Im Labryinth: Französische Lyrik nach dem Symbolismus , una antología de poemas simbolistas que había traducido del francés. Nueve años más tarde colaboró ​​con Matthew y Ruth Mead en Amfortiade y Other Poems , una colección de poemas de Hölzer traducidos al inglés y publicados en una edición limitada de 250 copias. Más tarde en su vida, Hölzer incursionó en el estudio de la Kabala, cuyo trabajo tuvo un gran impacto en su producción poética. https://www.encyclopedia.com/arts/educational-magazines/holzer-max-1915-1984

Lunariae: Portfolio con 8 aguatintas iluminados a mano por Pablo Palazuelo y poemas de Max Hölzer

Z Maxa Holzera

wchodzisz coraz głębiej w te otwarte drzwi
w drzwi otwierające się w tobie
nieśmiertelne
niewidome
widma
drzewa
które otwierają się tak przejmująco
ciało dreszczu
dreszczu mieczem miłosnym nie przedzielone na dwoje
jak woda
kiedy umierającego z każdym oddechem i poruszeniem
swoim dziewiczym otula cię listowiem
jeszcze pozwalając na odejście
i zamykają się znowu w sobie
w istocie swojej
w nieistnieniu
drzwi? drzewca?
drzewa?
o idealnych rysach
obumarłych w tobie przed wiekami
ukochanych

Niepodlegli nicości (1988)

Meditation in Kastilien Libro con poemas de Max Hölzer y 7 litografías de Eduardo Chillida. Fue Max Holzer quien en 1968 presentó a Chillda a Martin Heidegger, en consecuencia este publicó el texto “El arte y el espacio” ilustrado con grabados de Chillida.

Ryszard Krynicki

1943 – , Polonia

Trad. Ada Trzeciakowska

Pero, ante todo

Rezo
con humildes palabras
para que desaparezcan: el hambre, la mutilación,
enfermedades sin culpa y penas;

pero, ante todo,
oh, Todopoderoso del Principio,
Que nos cargaste de libertad,
dejándonos por resolver
todos los asuntos humanos e inhumanos,

Oh Todopoderoso,
Cuyo Nombre
tan raras veces oso invocar,

antes dame muerte
que un día,
en nombre de cualquier fe
tenga que matar,

prívame del habla,
si algún día,
en nombre de cualquier verdad

quiera envanecerme.

Soberanos de la nada (1988)

• 

Fotomontaje de Zdzisław Beksiński

Ale nade wszystko

Modlę się
ubogimi słowami
aby zniknęły: głód, kalectwo,
niezawinione choroby i cierpienia;

ale nade wszystko,
o, Wszechmogący Początku,
Który obarczyłeś nas wolnością,
nam samym pozostawiając do rozstrzygnięcia
wszystkie nasze ludzkie i nieludzkie sprawy,
o, Wszechmogący,

Którego Imienia
tak rzadko ośmielam się wzywać,
raczej uśmierć mnie,

niż gdybym kiedykolwiek,
w imię jakiejkolwiek wiary
musiał zabijać,

pozbaw mnie mowy,
gdybym kiedykolwiek,
w imię jakiejkolwiek prawdy

chciał się wywyższać.

Niepodlegli nicości (1988)

Ryszard Krynicki

1943 – , Polonia

Trad. Ada Trzeciakowska

A…

la ternura dolorosa como despedida

tú -ni siquiera hablas dormida-
yo -aun dormido no dejo de callar-
entre nosotros no la espada yace sino la sangre -concebida
entre nosotros- yace el temor
el arrullo de palomas único eco de nuestras charlas
(¿levantará ese peso la blanca paloma del susurro?)
como si mi mujer fueras y mi única hija
sangre de mi sangre
mortal enfermedad
verso blanco
conversar contigo me acerca el mundo
conversar contigo al mundo aleja

tan cercano como el alba

Soberanos de la nada (1988)

• 

Fotograma de Secretos de un matrimonio (1973) de Ingmar Bergman

Do…

tkliwość dotkliwa jak pożegnanie

ty – nawet nie mówisz przez sen
ja – nawet we śnie nie przestaję milczeć
między nami nie miecz leży ale krew – poczęta
między nami leży lęk
gruchanie gołębi jedyne echo naszych rozmów
(czy uniesie ten ciężar biały gołąb szeptu?)
jakbyś i żoną była i moim jedynym dzieckiem
krwią z mojej krwi
śmiertelną chorobą
wierszem białym
rozmowa z tobą przybliża mi świat
rozmowa z tobą świat oddala

bliski jak świt

Niepodlegli nicości (1988)

Ryszard Krynicki

1943 – , Polonia

Trad. Ada Trzeciakowska

Jirones de carta amorosa

dondequiera que te encuentre en palabras altas
hostia luminosa estrella
de noche las palabras suenan con más precaución que subir
escaleras
animal decía confidencias desolladas 
de la séptima piel del sudor
el séptimo día del hambre -primer día de la creación-
tu mirada se propaga dentro de mí y me lesiona 
tu luminosa cabellera 
estrella clara en las nieves en el plateado pelaje de la escarcha
sobre las ramas del incendio
(no te amo a ti sino el pensar en ti)
feliz nueva hambre
feliz nuevo dolor

Wojciech Siudmak Moisson Des Illusions

Strzępy listu miłosnego

gdziekolwiek ciebie spotkam na wysokich słowach
cholera jasna gwiazda
słowa brzmią nocą ostrożniej niż stąpanie
po schodach
mówiłem zwierzę zwierzenia odzierane ze skóry
siódmej skóry potu
w siódmy dzień głodu – pierwszy dzień stworzenia
spojrzenie twoje krzewi się we mnie i rani do krwi
twoje światłe włosy
jasna gwiazda w śniegach w srebrnej sierści szronu
nad gałęziami pożaru
(kocham nie ciebie lecz myśli o tobie)
szczęśliwego nowego głodu
szczęśliwego nowego bólu

w Akt urodzenia (1969)

Strzępy listu miłosnego

Ryszard Krynicki

1943 – , Polonia

Trad. Ada Trzeciakowska

Lengua es la carne salvaje

A Zbigniew Herbert y a don Cogito

Lengua es la carne salvaje
que crece en la herida,
en la herida abierta de los labios alimentados de la verdad mentida,
lengua, es un corazón destapado, el filo desnudo,
que queda desprotegido, aquella mordaza que reprime
levantamientos de las palabras, es un animal domesticado
con los dientes humanos, lo inhumano que crece dentro de nosotros
y nos sobrepasa, una bandera roja que escupimos
junto a la sangre, lo desdoblado que rodea,
una mentira verdadera que embauca
un niño que aprendiendo la verdad, miente verídicamente.

El piano (1993) de Jane Campion

Język, to dzikie mięso

Panu Zbigniewowi Herbertowi i Panu Cogito

Język, to dzikie mięso, które rośnie w ranie,
w otwartej ranie ust, żywiących się skłamaną prawdą,
język, to obnażone serce, nagie ostrze,
które jest bezbronne, ten knebel, który dławi
powstania słów, to zwierzę oswajane
z ludzkimi zębami, to nieludzkie, co rośnie w nas
i nas przerasta, ta czerwona flaga, którą wypluwamy
razem z krwią, to rozdwojone, co otacza, to
prawdziwe kłamstwo, które mami,
to dziecko, które ucząc się prawdy, prawdziwie kłamie.

Trans. Clare Cavanagh

The Tongue Is Wild Meat

to Mr. Zbigniew Herbert and Mr. Cogito

The tongue is wild meat that grows in wounds,
in the open wounds of lips, feeding on truth helied,
the tongue is a bared heart, a naked blade,
it is defenseless, the gag that stifles
uprisings of words, it is a tamed beast
with human teeth, it is the inhuman that grows in us
and outgrows us, the red flag we spit out
with the blood, the split that engulfs us, the
true lie that seduces,
the child, who, learning truth, truly lies.

Marian Bogusz Treno (1968)

Ryszard Krynicki

1943 – , Polonia

Trad. Ada Trzeciakowska

Habitamos piel por medio

Habitamos piel por medio
demasiado cerca para acercarnos aún más: esta separación,
por los hombres a los que te recuerdo, continúa,
por medio de los hombres que te recorrieron antes, estación
del texto en una lengua extranjera, por medio de las mujeres,
que nunca llegué a conquistar lo suficientemente como para poder olvidarlas; solo
este primogénito temor, por medio de él nos conocemos como
en la lengua materna
en una estación desconocida; los más cercanos
por eso los más lejanos, queridos odiosos,
dos injertos extraños que arraigaron en el mismo tronco, en
el tronco tallado de la mirada, animales del aliento que
se nos atragantó; ¿la lanza? ¿el aliento? aunque
lo arraigues, no esperes un árbol
distinto al insomnio; vivimos piel por medio demasiado lejos,
para hablar de la separación; duró como un viaje demasiado largo,
cuando el tren se retrasa y tú tienes que esperar
sola en la estación desierta
con un pasajero extraño; ¿duró aquello entre nosotros? esa separación
cercana, ese dolor primogénito y aliento
reducido a la respiración; sí, incluso hubo mirada entre nosotros: habitamos

piel de mirada por medio

Bright star (2009) de Jane Campion sobre el amor de John Keats y Fanny Brawne

Mieszkamy przez skórę

Mieszkamy przez skórę
za blisko, żeby jeszcze się zbliżyć: ta rozłąka,
przez mężczyzn, których ci przypominam, trwa,
poprzez mężczyzn, którzy wcześniej cię przemierzali, obcojęzyczny
dworzec tekstu, przez kobiety,
których nie zdobyłem na tyle, żeby o nich zapomnieć; tylko
ten pierworodny lęk, to po nim się poznajemy jak po
ojczystym języku
na nieznanym dworcu;
najbliżsi więc
najdalsi, kochani nienawistni,
dwa obce szczepy, które przyjęły się na tym samym pniu, na
ściętym pniu spojrzenia, przerwanej rozmowy; oszczep
przeszył dwa zwierzęta, zwierzęta oddechu, który
utkwił nam w gardłach; oszczep? oddech? choćbyś go
zaszczepił, nie spodziewaj się drzewa
innego niż bezsenność; mieszkamy przez skórę za daleko,
by mówić o rozłące; trwało to między nami jak zbyt długa podróż,
kiedy pociąg się spóźnia i ty musisz sama
czekać na bezludnej stacji
z przygodnym nieznajomym; trwało to między nami? to bliskie
oddalenie, ten ból pierworodny i oddech
uproszczony do tchu; tak i wzrok był pomiędzy nami: mieszkamy

przez skórę spojrzenia

Trans. Clare Cavanagh

Through skin we live

Through skin we live
too close to draw near: that separation,
through men, whom you recall in me, endures,
through men, who once paced you, die railway
station of a text in a foreign tongue, through women,
whom I didn’t win enough to forget; only
that first-born fear, we recognize each other by it like
a native tongue in an unknown station; closest, so
most distant, dearly hated,
two foreign grafts growing from the same stump, from
the cut trunk of a glance, a broken conversation, a spear
pierced two beasts, the beasts of breath, that
caught in our throats: spear? breath? even if
you graft it, expect no
tree but sleeplessness; we live through skin too distant
to speak of separation; it went on between us like a drawn-out trip
when the train is late and you must wait
alone at the empty stop
with a chance stranger; it went on between us? that close
distance, that first-born pain and breath
diminished to a gasp; yes and sight was between us; we live

through the skin of glimpses.

Ryszard Krynicki

1943 – , Polonia

Trad. Ada Trzeciakowska

***

… y no esconderte bajo los párpados
cuando apartas la vista de mí

Antes, sin embargo, de que cierres la puerta detrás de ti
peine lanza hacia atrás por lo menos un peine
que crezca entre nosotros un bosque
lanza por lo menos una cinta lánzala hacia atrás
que brote un río entre nosotros

prorroga la deuda de la alienación
desiste de la lanza de la puerta

Colinas de Alcaraz. Foto propia.

***

…i nie ukryć mi się pod powiekami
gdy odwracasz ode mnie spojrzenie

zanim jednak zamkniesz za sobą drzwi
grzebień rzuć przynajmniej grzebień za siebie
niech się stanie między nami las
rzuć przynajmniej wstążkę rzuć za siebie
niechaj wzejdzie rzeka między nami

przedłuż dług obcości
drzewca drzwi poniechaj