1962 – , España (Valencia)
Próximas presentaciones del último poemario de José: Badajoz 22.01, Zamora 24.01, Salamanca 25.01.
Mi videopoema, adaptación del texto de José Iniesta.
En un pueblo perdido de montaña
sitiado por sabinas
y pinadas del aire,
por encinas oscuras, polvorientas,
bancales arruinados donde crecen
los trigales resecos, la amapola
que tiembla con el aire colorada,
allí, sobre la infancia de la tierra
un hombre se encamina
y está solo,
y no quiere llegar, está llegando
a qué lugar del hambre y del amor:
un breve cementerio que custodian
la lanza de un ciprés y los olvidos,
que visitan los vientos y los pájaros.
A veces hay lugares que son tiempo.
Apenas una tapia en las afueras
que hiende en dos al mundo
y lo limita,
y una puerta de hierro mal cerrada
que da acceso directo al corazón.
Entramos al silencio, en soledades.
Llevamos una rosa y una lágrima
que sí tienen sentido al acercarnos
al raro desconcierto de una cruz
caída,
la rama desgajada de la nada
encima de la hierba del invierno.
Entramos al silencio, lo que somos,
de la materia breve y sus adioses,
al enigma de un cúmulo de piedras
que cubrirán las yedras, las nevadas,
un nombre
que me nombra
con amor.
Tłum. Ada Trzeciakowska
Na górskim pustkowiu w wiosce
otoczonej przez jałowce
i wietrzne sosny
przez zakurzone, ciemnozielone dęby,
zapuszczone pola, gdzie rosną
zeschnięte łany pszenicy, mak
co drży na wietrze zaczerwieniony,
tam, wśród dziecięcych lat ziemi
jakiś człowiek rusza w drogę
i samotny,
choć dotrzeć nie chce, jest tuż przy
tym miejscu pełnym głodu i miłości:
to niewielki cmentarz strzeżony
przez lancę cyprysu i zapomnienia,
przez wiatry i ptaki odwiedzany.
Bywa, że miejsca stają się czasem.
Byle jaki mur na obrzeżach
a dzieli świat na dwoje
znacząc granice,
a niedomknięta żelazna furtka
prowadzi wprost do serca.
Wchodzimy w ciszę, w samotności.
Niesiemy różę i łzę. Nabiorą sensu
gdy zbliżymy się do niezwykłego
pobojowiska przewróconego
krzyża,
i złamanej znikąd gałęzi
co leżą w zimowej trawie.
Wchodzimy w ciszę, spleceni z
pożegnań, nietrwałej materii,
w misterium kurhanu z kamienia
które pokryje bluszcz, śniegi i to
imię
wymawiające moje imię
z miłością.
1962 – , España (Valencia)
YA nada es posesión,
ni puede serlo.
Ya toda rosa ajada de belleza
me canta la hermosura de la rosa.
Por eso, con tu vida, lo celebras.
Alzas la copa llena en el vacío.
Contigo, a solas,
la sed del mundo.
Imagen propia
Tłum. Ada Trzeciakowska
Już niczym jest posiadanie,
ani nie znaczy nic.
Już każda przekwitła róża piękna
opiewa dla mnie urodę róży.
Dlatego, własnym życiem, to świętujesz.
W pustkę wznosisz pełen kielich
A z tobą, w odosobnieniu,
głód świata.
Qué júbilo este sol sobre mi cuerpo
desnudo.
Qué sentido una lágrima
de amor y plenitud
resbalando en el barro de los años,
en la profundidad de lo profundo.
Trad. Ada Trzeciakowska
Co za radość słońce na mojej
nagiej skórze.
Jaki sens łzy
miłości i spełnienia
toczącej się po błocie lat,
w głąb niezgłębionego.
Mi videopoema, adaptación de Instante de sol de José Iniesta
1962 – , España (Valencia)
* Con gratitud y ternura, para José
a Ada Trzeciakowska
A veces la tristeza es una rosa
abierta en lo profundo de la carne.
A nadie se nos da cuando florece
y se abre a su misterio
o se deshoja
junto al muro caído de la dicha.
y es entonces, allí, con qué certeza
de un alto mediodía contemplando
las nubes que se van y lo que somos,
que la tristeza hermana nos consuela
con el más dulce daño:
la conciencia de ser
y estar viviendo
en los adioses,
el amor que sí somos en el mundo.
Tłum. Ada Trzeciakowska
Dla Ady Trzeciakowskiej
Czasem smutek bywa różą
rozwiniętą w rozpadlinie ciała.
Nikomu się nie poddaje, gdy rozkwita
i otwiera się na swoje misterium
lub zrzuca liście
tuż przy obalonym murze szczęścia.
I właśnie wtedy i tam, z pewnością
wczesnego południa podziwiającego
odchodzące chmury i to czym jesteśmy,
nasz brat smutek pociesza nas
najsłodszym bólem:
świadomością bycia
i życia
pośród pożegnań,
miłością, którą – tak, jesteśmy dla świata.
Fotogramas de Un pequeño caos (2014) de Alan Rickman, fallecido en 2016
1962 – , España
ACOSTADO en la tierra
que no me reconoce
la brisa me susurra en la pinada
verdades que ignoraba el pensamiento,
que todo será arder en la angostura
del ser y del no ser en apariencias
si exijo una respuesta a la razón.
Si aspiras esta hierba que te acepta
y te alcanza el milagro
de su aroma real
sabrás que ya no sirven bajo el cielo
voluntad ni respuestas ni abandono.
Tan sólo, desde el fondo, tus latidos
al amparo de aquello que no está
acogen esta luz
desmoronada y libre,
el resplandor oculto de tus días.
Tan sólo las preguntas incapaces
te muestran la humareda del amor,
la música del tiempo,
la inútil majestad
de aquello que hemos sido.
Yo soy el amor de Luca Guadagnino (2011)
Tłum. Ada Trzeciakowska
Przytulonemu do ziemi
która mnie nie rozpoznaje
bryza szepcze mi wśród sosen
prawdy myśli nieznane, że
wszystko z pozoru spłonie
w szczelinie między bytem i niebytem
gdy zażądam odpowiedzi od rozumu.
Gdy oddychasz trawą, które Cię przyjmuje
i dosięga Cię cud
jej prawdziwej woni
zrozumiesz, że nie są Ci już potrzebne pod tym niebem
ani wola ani odpowiedzi ani zaniechanie.
Tylko, z głębi, uderzenia serca
pod osłoną tego czego nie ma
przyjmują to światło
rozkruszone i wolne,
ukryty blask twoich dni.
Tylko nieudolne pytania
ukazują chmurę miłości,
muzykę czasu,
zbędny majestat
tego czym byliśmy.
¿A qué estamos nosotros en la tarde
al detener el paso,
al descubrir el fruto
que se nos da en la altura de la rama?
¿Desde qué savia oscura
nacida de la tierra
el verde de las hojas,
desde dónde el color de las cerezas?
¿Y hasta cuándo la tersa maravilla
del sol en un contorno,
la concisa belleza,
la caricia apretada
al alcanzar la esfera silenciosa,
la forma deseada que al morderla
nos regala la vida en su sabor,
la alegría secreta de los años,
la perfección tristísima del mundo?
Tłum. Ada Trzeciakowska
Po co my istniejemy popołudniem
wstrzymując krok,
odkrywając owoc
na wysokiej gałęzi nam podany?
Z jakich ciemnych soków
narodzonych z ziemi
zieleń liści,
skąd kolor czereśni?
Ile jeszcze ten gładki cud
słońca z zarysem,
zwięzłe piękno,
jędrna pieszczota
kiedy dosięgamy milczącej sfery,
upragniona forma, która nadgryziona
swoim smakiem daruje nam życie,
sekretną radość lat,
najsmutniejszą doskonałość świata?
